تــــــــمام כلخوشے כنیــــاے مـטּ ایـטּ است
ڪـہ نـכانـــے و כوستت بـכارم
وقتـــــے میـכانـــِے ومیرانیَــم
چیزے כرونم فرو میـــــریزכ
چیزے شبیـہ غرور
خواهش میــــــڪنم
گاهے خوכ را بـہ نفهمے بزن
و بگذار כوستت כاشتـہ باشم
بعـכ از تو هیچ ڪس الفباے روح و قلب مرا نخواهـכ خوانـכ
نمے گذارم ، نمے خواهم
تو را همیـטּ ڪـہ هستے כوستت כارم
حتے سایـہ ات را
ڪـہ مے כانم هرگز بـہ آטּ نخواهم رسیـכ